Η Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. στη συνεδρίασή της το Σαββατοκύριακο καθόρισε τις διαδικασίες βάσει των οποίων το κόμμα συντεταγμένα θα διαμορφώσει τη φυσιογνωμία του στη μετά την Αλέξη Τσίπρα εποχή.

Επειδή ΣΥΡΙΖΑ Π.Σ. παραμένει κυβερνώσα παράταξη και θα διεκδικήσει με αξιώσεις και στο μέλλον την κυβέρνηση, οφείλει να αναλύσει σωστά την πραγματικότητα, τα συμφέροντα, τις τάσεις και τα ρεύματα στην ελληνική κοινωνία.
Για να το πράξει αυτό, οφείλει να μην παραβλέπει ότι μιλάμε για μια ταξικά διαιρεμένη κοινωνία, περισσότερο διαιρεμένη από ποτέ.
Οι διαδικασίες αυτές έχουν μία στενή αλλά και μία ευρύτερη σημασία.
Η στενή αφορά το εσωκομματικό πεδίο, στο οποίο δεν επιτρέπεται να εμπλέκεται κανείς, παρά μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ, τα μέλη του και οι οπαδοί του.
Η ΕΥΡΕΙΑ ΑΦΟΡΑ ολόκληρη την ελληνική κοινωνία ή τουλάχιστον όσους ασχολούνται με τα κοινά –ανεξαρτήτως πολιτικής και ιδεολογικής τοποθέτησης–, που αντιλαμβάνονται τον αναντικατάστατο ρόλο της αξιωματικής αντιπολίτευσης στη λειτουργία του πολιτεύματος και των δημοκρατικών θεσμών γενικότερα.
Ο ΣΥΡΙΖΑ Π.Σ. μέσα σε συνθήκες που δεν είναι κανονικές, είναι αναγκασμένος να κάνει «ανάποδα» και γρήγορα για να μη δώσει την ευκαιρία στην ακροδεξιά με την «κυριαρχία» της στην κυβερνητική παράταξη, να επιβάλει τετελεσμένα που θα είναι δύσκολο να ανατραπούν, αλλά και να παραμείνει ο κορμός της προοδευτικής δημοκρατικής παράταξης.
Όλες και όλοι οι εμπλεκόμενοι τόσο οι υποψήφιοι/ες πρόεδροι όσο και οι φίλοι, φίλες, μέλη και στελέχη του κόμματος μέχρι την εκλογή Προέδρου πρέπει να πορευτούμε με ενότητα, συντροφικότητα χωρίς άσκοπες αψιμαχίες, χωρίς κατασκευή εξιλαστήριων θυμάτων, χωρίς πατροκτονίες, χωρίς προσωπικές στρατηγικές δηλαδή χωρίς φραξιονισμούς και χαρακώματα, χωρίς εμμονές για ιδεολογική καθαρότητα.
Η κοινωνία και το πολιτικό σύστημα έχει κενό σε αρχηγό αξιωματικής αντιπολίτευσης και υποψήφιο πρωθυπουργό και όχι σε κομματάρχη και τροχονόμο φραξιών.
Έχουμε υποχρέωση απέναντι στην κοινωνία να περιφρουρήσουμε το κύρος του κόμματος και να αποδείξουμε μετά το οδυνηρό αποτέλεσμα ότι:
Καὶ νὰ ἀδελφέ μου ποὺ μάθαμε νὰ κουβεντιάζουμε ἥσυχα κι ἁπλά. Καταλαβαινόμαστε τώρα, δὲν χρειάζονται περισσότερα.
Κι αὔριο λέω θὰ γίνουμε ἀκόμα πιὸ ἁπλοί.
Θὰ βροῦμε αὐτὰ τὰ λόγια ποὺ παίρνουνε τὸ ἴδιο βάρος σ᾿ ὅλες τὶς καρδιές, σ᾿ ὅλα τὰ χείλη.
Ἐμεῖς τραγουδᾶμε γιὰ νὰ σμίξουμε τὸν κόσμο.